یکی از پیامدهای اصلی چنین نحوه برخوردی، عقب ماندگی شدید علوم انسانی و علوم اجتماعی در ایران است. مهمترین دلیل این که محققان علوم انسانی و اجتماعی نمیتوانند نقش جدی تری در حل مسائل جامعه خود و کمک به پیشرفت جامعه داشته باشند، این است که با تهدید مواجه میشوند. این در حالی است که اصلیترین دلیل رشد علوم اجتماعی و انسانی، اتخاذ یک رویکرد انتقادی است. اگر قرار باشد که فقط به تایید سیاستهایی که از سوی ساخت قدرت مطرح و اعمال میشود بپردازیم، هیچ پیشرفتی در علوم اجتماعی حاصل نمیشود. نگاه انتقادی میکوشد که وضع موجود را تغییر داده و جامعه را به سمتی بهتر هدایت کند.