اگر بخواهیم یک برداشت پست مدرن از حزب داشته باشیم، حزب می‌تواند تجمیعی از تکثر باشد و تفرد انسان‌ها هم حفظ شود اما یک نوع جمعیت‌بودگی داشته باشد. به این معنا هم حزب در ایران نداریم. خصلت‌های افراد این اجازه را نمی‌دهد که گشودگی و آزادی درون حزبی را پذیرا باشتد. آن چیزی که به عنوان تکثر در آنها جلوه می‌کند، نوعی آنارشی است. در حقیقت از درون حزب جنگ مواضع بیرون می‌آید. این تضاد در دورن فقط اصلاح‌طلبان نیست، بلکه در میان اصولگرایان هم دیده می‌شود، اصولگرایانی که معتقد به یک شیخیت و ایدئولوژی هستند، می‌بینید صداهایی شنیده می‌شود که همدیگر را برنمی‌تابند. از درون دچار انشعاب می‌شوند و به بیرون پرتاپ می‌شوند.