مدرک و استعداد برای ما؛ پُست‌ها برای فرزندان و دامادها

روزنامه جوان در دفاع از انتصاب‌های فامیلی در دولت سیزدهم نوشته است: «اصطلاحاً از لپ‌لپ بیرون نیامده‌ایم که پیشینه همدیگر را نشناسیم. سؤال اساسی این است که باید فرزندان منتسبین به جمهوری اسلامی چه کار کنند؟ آن که تحصیل‌کرده است باید چگونه مورد استفاده قرار گیرد؟ محروم کردن جوانان آینده کشور به جرم انتساب به مسئولان جمهوری اسلامی ظلم به آنان است»

آدم بعد از خواندن این سطور، دلش برای فرزندان، دامادها، اقوام و آشنایان مسئولان کشور می‌سوزد که این همه مورد ظلم قرار گرفته‌اند. واقعا چقدر ما بی‌رحم هستیم که اینگونه بی‌گناهانی را مورد آزار قرار دادیم.

از شوخی گذشته باید خدمت این روزنامه و همه آنهایی که مدافع استفاده از آشنایان در پست‌های دولتی هستند عرض کنم که این رسمش نیست که مسئولیت از پدران به پسران، دختران و دامادها برسد!

خیل جوانان این سرزمین در دانشگاه‌های معتبر درس خوانده‌اند و سابقه بسیار بلند بالای کاری دارند و تنها منتظر یک فرصت هستند تا ایده‌های خود را به مرحله اجرا دربیاورند. اما به واسطه این فامیل بازی از رسیدن به مسئولیت‌ها محروم شده‌اند.

 چه اشکالی دارد که فرزندان، دامادها و اقوام حضرات مسئولین در کشور هم مثل دیگران روی پای خود بایستند. مثل همه ما جوان‌های این سرزمین که برای رسیدن به یک شغل ساده، استرس کشیدیم و تلاش کردیم.

البته این وضعیت تنها در مسئولان کشور رواج ندارد. به طور مثال ما در صنعت سینما هم می‌بینیم که کاگردان‌های محترم، خیل جوان‌های با استعداد کشور را پشت سد فرزندان خود نگه می‌دارند و اجازه نمی‌دهند هنر آنها دیده شود.

اینکه بخشی از جوانان کشور از ناامیدی و عدم شایسته سالاری در کشور حرف می‌زنند، به خاطر همین رفتارها و تصمیم‌هاست. ناامیدی؛ باران پاییزی نیست که ناگهان ببارد و بعد قطع شود، این حس حاصل تصمیماتی است که گرفته می‌شود.

وقتی کسی که از دانشگاه معتبر مدرک گرفته است و یا سابقه خوبی در کار دارد، می‌بیند به جای اهمیت به سابقه او، مسئولیت‌ها به پسرها و دامادها می‌رسد یا فارغ التحصیلانی از دانشگاهی خاص عهده دار پست‌های مهم کشور می‌شوند، تصمیم می‌گیرند به جای ماندن در کشور و دیدن آقازاده‌ها، چمدان خود را ببندند و راهی فرنگ شوند.

این انتصاب‌ها و بعد دفاع بد مثل مظلوم خطاب کردن کسانی که به واسطه خویشاوندی با مسئولان به پست و مقامی می‌رسند، تنها این حس را به جوانان این کشور القا می‌کند که هرچه بدوند راه به جایی نخواهند برد و قرعه اقبال به نام فامیل‌ها می‌افتد.