معاونت سیاسی وزارت کشور لیستی را به عنوان فهرست احزاب قانونی مملکت منتشر کرده و آن‌طور که یکی از دبیران کل احزاب اصلاح‌طلب خبر داده، تنها شامل تعدادی معدود از احزاب و چیزی در حدود 10درصد مجموع احزاب فعال است.

چندی از این خبرها نگذشته بود که شائبه استعفای یکی از مهم‌ترین اعضای کارگزاران، یعنی سید‌حسین مرعشی، به گوش رسید. مرعشی به‌سرعت خبر استعفایش را تکذیب کرد اما بازهم به نوعی نیمی از خبر درست بود و نیمی از آن نه؛ به این معنی که گویا او نیز مانند طاهرنژاد از عضویت در حزب استعفا نداده بلکه استعفایش ناظر بهر ادامه عضویت در شورای مرکزی بوده است.

محمد مهدی مظاهری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: بر خلاف روند تشکیل حزب در غرب که در آن احزاب سیاسی متکی به طبقات اجتماعی بودند و هر یک طبقه ای خاص (همچون ثروتمندان زمیندار و فئودال یا طبقۀ بورژوازی صنعتی و تجاری، روشنفکران و ...) را نمایندگی می کردند، در ایران احزاب سیاسی کمتر به طبقات اجتماعی جامعه وابسته بودند و اساس رقابت حزبی آنها ایدئولوژیک بوده است.

اگر بخواهیم یک برداشت پست مدرن از حزب داشته باشیم، حزب می‌تواند تجمیعی از تکثر باشد و تفرد انسان‌ها هم حفظ شود اما یک نوع جمعیت‌بودگی داشته باشد. به این معنا هم حزب در ایران نداریم. خصلت‌های افراد این اجازه را نمی‌دهد که گشودگی و آزادی درون حزبی را پذیرا باشتد. آن چیزی که به عنوان تکثر در آنها جلوه می‌کند، نوعی آنارشی است. در حقیقت از درون حزب جنگ مواضع بیرون می‌آید. این تضاد در دورن فقط اصلاح‌طلبان نیست، بلکه در میان اصولگرایان هم دیده می‌شود، اصولگرایانی که معتقد به یک شیخیت و ایدئولوژی هستند، می‌بینید صداهایی شنیده می‌شود که همدیگر را برنمی‌تابند. از درون دچار انشعاب می‌شوند و به بیرون پرتاپ می‌شوند.