علی شمس اردکانی، در یادداشتی با اشاره به جزییات موجود در تفاهم‌نامه ایران و چین، تلاش کرده تا به نگرانی‌های حاضر در جامعه پاسخ بدهد. فرازهای مهم این یادداشت را بخوانید
هر دو طرف می‌دانند که این سند نه یک قرارداد و توافق‌نامه در الفاظ معمول حقوق بین‌الملل بلکه یک، تفاهم، برنامه و چارچوب (frame work) است.
در بند بسیار مهم شماره ۸ از لفظ حمایت (support) استفاده نشده، بلکه عبارت حفاظت (protection) آمده است. حفاظت بار معنا و اثر حقوقی بالاتر و بیشتری نسبت به حمایت دارد و باید مکانیزم های اجرایی آن پیش‌بینی شود.
ممکن است که دولت کشوری زمینی را به موجب قراردادی برای سرمایه گذاری بلند مدت اما مدت‌دار به دولت یا بخش خصوصی کشور دیگر واگذار کند. این در دنیا بسیار عادی و مرسوم است.
اگر همه بندها و ضمایم این سند با اصل تشریک منافع و احترام به تمامیت ارضی و استقلال کشور اجرایی شود، می‌توان انتظار یک تحول بزرگ اقتصادی و توسعه کشور را داشت.
سخن بر سر برنامه جامع با کشوری است که یک ابرقدرت اقتصادی است و با سرعت در حال جلو زدن از امریکاست.