چه بر سر بسته حمایت از صنایع آمد؟!

نزدیك به دو هفته است كه از تدوین و پیشنهاد  بسته حمایتی وزارت صمت، برای جبران برخی از زیان های هنگفت صنایع و كسب و كارها، از ناحیه ناترازی ها و كمبود های برق و گاز می گذرد اما هنوز ابلاغ نشده و  قابلیت اجرایی به خود نگرفته است و از سرنوشت آن هم خبر موثقی در دست نیست.

تدوین و ابلاغ این بسته در میان بحران فزاینده قطع دراز مدت گاز و برق كه نفس صنایع كشور را به شماره انداخته بود، اگر نگوییم معجزه، لااقل دریچه ای برای عبور كسب و كارها از این وضعیت و وانفسا بود و با استقبال بی سابقه رسانه ها، تشكل ها و بویژه اصحاب تولید قرار گرفت.

مطابق سیاست های جبرانی مندرج در این بسته، وزارتخانه های اقتصاد، نفت، نیرو و كار هر یك تعهداتی را پذیرفته بودند كه از طریق تاخیر و یا تعویق در وصول مالیات، ارزش افزوده، سهم كارفرما در بیمه و تامین اجتماع و نیز تقسیط هزینه های برق و گاز، فضای تنفسی برای صنایع باز كنند تا  ضمن حفظ قدرت كسب و كارها در تامین مالی و مواد اولیه، از تعطیلی كارخانه ها و واحدهای تولیدی و نیز اخراج كارگران پیشگیری شود.

استدلال اصلی تدوین كنندگان این بسته حمایتی این بود كه صنایع كشور با میانگین حدود 8 تا 12 ساعت قطعی برق و گاز روزانه، تقریبا تمام خطوط قرمز تاب آوری را طی كرده و رمقی برای ایستادگی در خط تولید آنهم زیر فشار كمر شكن مالیات و حقوق و دستمزد و بیمه و قبوض انرژی ندارند. در برخی صنایع بویژه در حوزه فولاد و معدن، قطع گاز و برق فقط به كاهش تیراژ و هزینه تولید منجر نمی شود، بلكه برخی از كوره ها و دستگاهها، برای همیشه از چرخه فعالیت، باز ایستاده و خاموش و خارج می شوند!

با همه ضرورت ها و اضطرارات، بسته حمایتی مورد نظر، نزدیك به دو هفته است كه برای انجام برخی اصلاحات به كمیسیون تخصصی دولت ارجاع خورده و به عبارتی در ایستگاه وزارت اقتصاد و نفت و نیرو، متوقف مانده است. در حالیكه، همه این وزارتخانه در حوزه تولید، دارای مسئولیت مشترك هستند و اتفاقا، تامین انرژی و زیر ساخت های تولید از وظایف ذاتی آنها محسوب می شود؛ همانطور كه خود تولید، وظیفه ذاتی وزارت صمت است.

همان طور كه بارها اعلام شده است، از 26 آذر تا پایان بهمن ماه 1403، به دلیل برودت هوا و افزایش مصرف برق و گاز خانگی و در نتیجه كاهش سهم كارخانجات از انرژی، یكی از هولناك تری زمستان های پیش روی صنایع كشور است و هر روز آن برای صاحبان كسب و كارها و مدیران صنایع كشور، به خاطره حجم شوك و استرس و دلهره، مصادف با صدبار مردن و زنده شدن است. آنها بیش از هر كسی حتی تصمیم گیران در باره بسته پیشنهادی می دانند، صنایعی كه افتاد و زمین خورد، لزوما بلند نخواهد شد و این همان كابوسی است كه تصورش هم هراس انگیز است.

وانگهی، دو ماهه پایانی سال در ادبیات تولید و كسب و كارها، «شب عید« نامیده می شود. بسیاری از دیون واحدهای تولیدی به كارگران و یا سایر دستگهای ذینفع، در همین دو ماهه آخر تسویه می شود. بازار نیازهای شب عید شهروندان هم معمولا بواسطه تولیدات ماههای دی و بهمن، تامین و تنظیم می شود. بنابراین، اگر این بسته بیش از این معطل اراده این سه وزارتخانه وزین بماند، علنا مصداق نوشدارو بعد از مرگ سهراب خواهد!

ای كه دستت می رسد، كاری بكن
پیش از آن، کز تو نیاید هیچ کار !

نویسنده: محمد  علیپور