تصور کنید در شهر به این بزرگی و با جمعیت ۲۵ الی ۳۰ میلیون نفری، زلزلهای رخ دهد که منجر ماندن حدود ۲ و نیم میلیون نفر زیر آوار شود. در چنین شرایطی چه باید کرد؟ در وضعیتی که ساختار شهری به شکل کامل مخدوش شده از کجا میتوانیم افرادی را برای بازسازی تخریبها پیدا کنیم؟ این فاجعه در حد مقیاس ملی نیست و جهانی خواهد بود. شهر تهران حتی به لحاظ سازههای درمانی و بهداشتی نیز آمادگی این را ندارد که از پس درمان جمعیت بالای آسیب دیدهها بربیاید. به این دلیل چنین چشم انداز دلهرهآوری را ترسیم کردم که تاکید کنم و بگویم ابعاد فاجعه بار بافت فرسوده اکنون مشخص نمیشود و باید در شرایطی که بلایای سنگینی مثل زلزله رخ میدهد، مورد بررسی قرار گیرد.