«ایران» در قاب ابدیت
او عاشق ایران، ایرانی و فردوسی بود و همچون خود این شاعر و متفکر نامدار، از نام‌آوران دیار خراسان بود. آخرین آرزو و وصیت ایران درودی، آرمیدن در محوطه آرامگاه هم‌دیارش فردوسی توسی بود تا روح آزرده‌اش، در آرامش با جاودانگی پیوند خورد. ایران یکی از نمادهای عشق به تاریخ و فرهنگ ایران‌زمین بود و تا ابد باقی خواهی ماند و چه افتخاری از این مهم‌تر که افتخار خراسان و ایران در جوار فردوسی بزرگ آرام گیرد.
ایران درودی، هنرمند نقاش معاصر کشورمان، پس از تحمل سه ماه بیماری و مبارزه، صبح روز گذشته هفتم آبان درگذشت.
به گزارش «شرق»، صفحه رسمی این هنرمند در اینستاگرام که توسط بنیاد ایران درودی اداره می‌شود، این خبر را تأیید کرد.
همچنین اعضای هیئت امنا و هیئت‌مدیره «بنیاد ایران درودی» در پی درگذشت این هنرمند یادداشتی منتشر کردند.
در متن یادداشت آمده است:
«با تقدیم درود و عشق به همه هم‌میهنان و همه عاشقان فرهنگ و هنر ایران؛
بانوی نور و بلور، ایران درودی، به جاودانگی پیوست. ایران درودی، نامش و همه وجودش ایران و عشق به تاریخ و فرهنگ سرزمینش بود و این عشق را در همه زندگی پرافتخارش فریاد زد. زندگی پرفرازونشیب ایران و یک عمر تلاش خستگی‌ناپذیرش الهام‌بخش چند نسل است و این عشق و ازپاننشتن تا ابد در خاطره جمعی این سرزمین به یادگار خواهد ماند.
او سال‌ها با بیماری‌های گوناگون دست‌وپنجه نرم کرد اما هیچ‌چیز مانع از اراده بی‌پایان برای عشق به هنر و فرهنگ سرزمینش نشد و تا آخرین ماه‌های زندگی جسمانی‌اش قلم در دست، این عشق را بر بوم ثبت کرد و بیش از صد‌و‌نود‌و‌‌پنج تابلوی گران‌سنگ و بی‌نظیرش را به ملت ایران بخشید تا در موزه‌ای دائمی برای ایرانیان باقی بماند. خانه‌اش در پاریس را فروخت و همه دارایی خویش را جمع کرد و توقعش از مدیران و مسئولان تنها تخصیص زمینی در این شهر و رفع موانع و مشکلات قانونی و حمایت‌های اولیه بود تا خود این موزه را بسازد، در آیین گشایشش حاضر باشد، موزه را در اختیار مردم گذاشته و سر بر بالین بگذارد، اما صد افسوس و اشک با این آرزو چشم از جهان فروبست.
او عاشق ایران، ایرانی و فردوسی بود و همچون خود این شاعر و متفکر نامدار، از نام‌آوران دیار خراسان بود. آخرین آرزو و وصیت ایران درودی، آرمیدن در محوطه آرامگاه هم‌دیارش فردوسی توسی بود تا روح آزرده‌اش، در آرامش با جاودانگی پیوند خورد. ایران یکی از نمادهای عشق به تاریخ و فرهنگ ایران‌زمین بود و تا ابد باقی خواهی ماند و چه افتخاری از این مهم‌تر که افتخار خراسان و ایران در جوار فردوسی بزرگ آرام گیرد.
به اطلاع همه عاشقان ایران می‌رسانیم که ما، در حال رایزنی برای عمل به آخرین وصیت این اسطوره عشق و هنر هستیم و به‌محض گرفتن مجوزهای لازم، برنامه مراسم خاکسپاری بانو ایران درودی به اطلاع عموم خواهد رسید.
با احترام و اندوه و با تقدیم عشق بی‌پایان
هیئت امنا و مدیره بنیاد ایران».
ایران درودی، نقاش، نویسنده، کارگردان، منتقد هنری و استاد دانشگاه کشورمان که چندی قبل
۸۵ سالگی‌اش را جشن گرفت، تقریبا از شهریور امسال به کرونا مبتلا شد و پس از بستری‌شدن در بیمارستان و گذراندن دوران نقاهت، برای ادامه مراحل درمان به منزل انتقال یافت تا اینکه پس از چند ماه مبارزه با بیماری، جمعه هفتم آبان خبر درگذشت این هنرمند اعلام رسمی شد.
ایران درودی در دانشکده عالی هنرهای زیبای پاریس، مدرسه لوور پاریس در رشته نقاشی و رشته تاریخ هنر دانشکده سلطنتی بروکسل تحصیل کرده بود.
او در طول حیاتش ۶۴ نمایشگاه انفرادی در سراسر جهان داشت و در بیش از ۲۵۰ نمایشگاه گروهی شرکت کرده بود. درودی از سال ۱۳۴۳ عضو کنگره بین‌المللی هنرمندان و منتقدان ریمنی، ووکیو و سان‌ماریو ایتالیا بود. او از سال ۱۳۴۶ تا ۱۳۵۱ تهیه‌کنندگی و کارگردانی بالغ بر ۸۰ فیلم مستند برای تلویزیون تحت عنوان شناسایی هنر را انجام داد. در سال ۱۳۴۷ فیلم مستند بی‌ینال ونیز را در
۵۵ دقیقه کارگردانی کرد و از سال ۱۳۴۹ تا ۱۳۵۱ استاد مدعو دانشگاه صنعتی شریف برای تدریس تاریخ و شناسایی هنر محسوب می‌شد.
از ایران درودی و همچنین درباره او کتاب‌هایی به ماندگار مانده است که از آن جمله می‌توان به کتاب آثار نقاشی (۱۳38ـ ۱۳۵۲) ایران درودی (امیرکبیر)، در فاصله دو نقطه...! (آثار نقاشی ۱۳38ـ ۱۳۵۲) (نی)، چشم شنوا، قصه انسان و پایداری‌اش...! (سخن) و گفت‌وگو با ایران درودی (ثالث) اشاره کرد. کتاب در فاصله دو نقطه ...! امسال تجدید چاپ شده بود. از کارهای به‌یادماندنی درودی دیدار با سالوادور دالی و آندره کاررو بود.
درودی به عقیده برخی پیرو مکتب فراواقع‌گرایی (سوررئالیسم) است. اما سالوادور دالی، نقاش شاخص این سبک هیچ‌گاه سبک درودی را نزدیک به سبک خود نمی‌دانست و درودی را هنرمندی از خطه شرق با ذوق و استعداد بی‌نهایت توصیف می‌کرد.
ضمنا هشت اثر نفیس او در گنجینه موزه هنرهای معاصر تهران و دیگر موزه‌های ایران و برخی آثارش در دیگر موزه‌های دنیا نگهداری می‌شود.