بعد از سر و صدا درباره آزار جنسی در مطبوعات، انجمن صنفی روزنامه نگاران تهران با خبر تشکیل کمیته پیگیری آزار جنسی به موضوع ورود کرد. ما پیرامون تشکیل این کمیته و کارکرد واقعی آن با یکی از اعضای انجمن گفت و گو کرده‌ایم. 
این ویدیو نسخه مفصل گفت و گو با کامبیز نوروزی نایب رئیس انجمن صنفی روزنامه نگاران تهران است که بخشی از آن در روزهای گذشته توسط راوی منتشر شد.
 

درباره شروع به کار کمیته:

 سوژه آزار جنسی در محیط  روزنامه نگاری از حدود دی ماه گذشته در انجمن مطح شد. گفت و گو‌ها به اینجا رسید که درباره این موضوع مطالعه و بررسی آغاز شود که البته شیوع کرونا بر روند کار اثر منفی گذاشت.

درباره روند کار کمیته:

کار «کمیته پیگیری آزار جنسی» این است کسانی که به هر طریقی  تحت آزار جنسی قرار گرفته اند مراجعه کنند و کمیته وضعیت را بررسی کند و کمک های لازم را انجام دهد.

اولین پله ای که مطرح است بررسی خود ادعاست. کلمه آزار مفهومی است بسیار مبهم به این معنا که مصداقی مختلفی میتواند داشته باشد و گاهی خیلی نسبی است. مثلا ما وقتی درباره تجاوز صحبت میکنیم همه چیز روشن است. البته در همین مفهموم آزار هم مصادیق روشنی وجود  دارد. به عنوان مثال لمس‌های غیر متعارف در دسته آزار قرار می‌گیرند.

اولین باید اتفاق بیفتد شرح موضوع و بررسی است خود موضوع است. کسی مدعی آزار جنسی می شود و این باید توضیح داده شود. کمیته در اینجا اظهارات آزاردیده را می شنود. اگر تمایل داشته باشد می تواند این اظهارات را مکتوب کند. از فردی که ادعا شده آزار دیده دعوت می شود و حرف ها و اظهارات او نیز بررسی می شود. و در نهای به دو پرسش باید پاسخ داده شود که این پاسخ ها پاسخ های اخلاقی است و نه حقوقی.

درباره مقدار و شیوه تحقیقات:

تحقیقاتی که در این کمیته انجام می شود با تحقیقاتی که در دادسرا یا دادگاه  انجام می شود متفاوت است. تحقیقات در کمیته آزار جنسی به آن اندازه نمیرسد و قصد انجمن هم این نیست.

پرسش اول اینکه آیا آزاری اتفاق افتاده و حدود آن چقدر بوده. و دوم اینکه اگر این اتفاق رخ داده فرد( آزاردیده) به چه حمایت هایی نیاز دارد و این حمایت ها باید در اختیار فرد قرار گیرد. به عنوان مثال ممکن است فردی که مورد آزار قرار گرفته نیازمند دریافت خدمات مشاوره ای یا حقوقی باشد که در این صورت انجمن این حمایت ها را انجام خواهد داد.

درباره واکنش انجمن به آزارگر:

در این مورد قضاوت های اخلاقی است که اثر گذار خواهد بود. در همین ماجراهای ماهای اخیر چنان این قضاوت ها تاثیر گذاشت که فرد(آزارگر) به طور کلی از محیط کاری خود دور شد. ما تجربه این موضوع را نه در قالب انجمن بلکه به صورت فردی  داریم. همین که یک فرد برای چند فرد یا یک نهاد معتبر حتی به شکل محرمانه از پرده بیرون می آید(ثابت می شود که مرتکب ازار جنسی شده)  تنبیه اخلاقی برای او است. نباید این را دست کم بگیریم. اینجا بحث اعتبار صنفی مطرح است و این یکی از لوازم اجتناب ناپذیر کار است.

درباره لزوم مراجعه آزار دیده به کمیته:

آزار دیده ملزم نیست که به کمیته ازار جنسی مراجعه کند؟ این یک انتخاب است. انجمن یک نهاد صنفی است و مقدی به رفتار مدنی است. اما آنچه در این نهاد ها اتفاق می افتد بر اساس یک دیدگاه حرفه ای انجام می شود. ممکن است که آزار دیده هدفش گرفتن انتقام سخت باشد و در آن صورت توییتری فضای مناسبی برای روایت کردن خواهد بود.

درباره اعلام نام آزارگر:

آشکار سازی همیشه یکی از تضمین های اخلاق است. انجمن در اینکه نام این افراد اعلام عمومی خواهد شد یا نه حرفی نزده. این موضوعی است که ما باید به تناسب موضوعات مختلف و سطوح مختلف آزار درباره آن تصمیم گیری کنیم.

درباره یپگیری آزار مدیران دولتی و بالادستی:

در مفهوم آزار سوء استفاده از قدرت یکی از مورادی که به عنوان ازار تلقی می شود. ما آزار را در سه فضا می بینیم.

1 محیط شغلی(تحریریه ها)

2روابط حرفه ای(روابطی که بین از فضای فیزیکی کار اتفاق می افتاد

3 مامورات های حرفه ایی.  

ما گزارش هایی داشته ایم که روزنامه نگار در حال ماموریت بوده و به عنوان مثال قصد داشته با یک مدیر دولتی مصاحبه کند و از سوی او مورد تهدید یا آزار قرار گرفته. معمولا کسانی که در موقعیت های حساس قرار می گیرند همان قدر که قدرت دارند شکننده تر هم هستند. بنابراین فکر میکنم زورمان به این افراد می رسد.

درباره گزارش آزار به انجمن:

تاکنون چند گزارش به انجمن آمده و البته به این دلیل که این کمیته شکل نگرفته بود با ساز و کارهای دیگری بررسی شد اما من فکر میکنم نتیجه بخش بوده.