وزیر تازه جهاد کشاورزی نیز همانند دهها وزیر کشاورزی و جهاد درایران پس از انقلاب با ردیف کردن نسبت واردات برخی مواد غذایی به مصرف کل آن را وابستگی امنیت غذایی کشور به خارج دانست و تاکید کرد باید درمسیر امنیت غذایی با خودکفایی گامهای بلندتری برداشت.
واقعیت تلخ این است که برخلاف 44 سال شعاردادن برای استقلال ایران از وئاردات مواد غذایی هنوز مهمترین مواد غذایی مثل برنج و روغن وشکر به طور مستقین از خارج وارد می شود ونیز برای تولید فرآورده های شیر و گوشت قرمزونیز مرغ و تخم مرغ به واردات نهاده های دامی وابسته ایم. چرا چنین شده است. دلیل اصلی نوع نگاه دولتهای ایران ونیز دیگر نهادها به دومقوله خودکفایی و امنیت غذایی است. درایران هنوز ابعاد امنیت غذایی بازشناسایی نشده است. کسی نمی داند تعریف دقیق امنیت غذایی چیست؟ برخی باور دارند امنیت غذایی با تامین همه نیازهای غذایی شهروندان در داخل کشور و ناوابستگی به واردات مواد غذایی از خارج به طور خلاصه همان امنیت غذایی است که فوق‌العاده اهمیت دارد. آیا این تعریف دقیقی است؟ و آیا در دنیای امروز کشوری با این ویژگی داریم که با تعریف در بالا نگاشته‌شده بخواهد امنیت غذایی خود را برقرار کند؟
به نظر می‌رسد کسانی که به تعریف بالا از امنیت غذایی باور دارند آن را با خودکفایی یا همان خوداتکایی در تولید و تامین محصولات کشاورزی شامل محصولات زراعی، دام، طیور و شیلات یکسان می‌پندارند. سخنان دیروز وزیر تازه جهادکشاورزی در مراسم رای دادن به او در صحن علنی مجلس نشان می‌دهد او از هواداران یکی بودن امنیت غذایی با تولید کشاورزی و دامی به اندازه خودکفایی و ناوابستگی به واردات یکسان پنداشته است. این هم‌تطابقی چه پیامدهایی دارد؟
نگاهی به منابع آب و خاک و تکنولوژی به‌کار رفته در بخش زراعت و ساختار تولید در این زیرمجموعه کشاورزی نشان می دهد امکان تولید گندم، جو، ذرت، چغندر و… در ایران مهیا نیست تامین امنیت غذایی از مسیر خزانه ارزی با انباشت بالای دارایی و نیز مناسبات دوستانه با دیگر کشورها می گذرد. چرا ژاپن با آن همه محدودیت ها در داشتن زمین در تامین برنج مصرفی کشوربا تنگنا مواجه نیست؟ ژاپنی ها ارزدارند و با آن از هرجا بخواهند غذا وارد می کنند.