حمله پهپادها به تاسیسات نظامی ایران به احتمال زیاد، با تلاش مشترک اسرائیل و امریکا انجام شد. به طور رسمی، هر دو طرف دخالت خود را در این حمله تایید نکرده اند، که با مشی معمول آنها برای ضرر رساندن به ایران متفاوت است. امتناع از اعتراف به مشارکت در این اقدام ظاهرا با این واقعیت مرتبط است که این فقط یکی از سری عملیاتی است که اخیرا علیه ایران انجام شده و برخی از آنها تلفاتی را در میان مردم غیر نظامی به همراه داشته است.

احتمالا این آخرین اقدام در کارزار گسترده واشنگتن و متحدان منطقه ای آن برای تغییر قدرت در تهران نیست. یک مقام ارشد امریکایی به نیویورک تایمز گفت که موساد اسرائیل پشت این اقدامات بوده است. وال استریت ژورنال نوشت که این حمله کار اسرائیل بوده و به احتمال زیاد، یک آزمایشگاه یا مرکز تدارکات را هدف قرار داده است تا یک انبار مهمات.

در حقیقت، این حمله به اهداف ایرانی آخرین اقدام از بزرگترین رزمایش مشترکی بود که امریکا تاکنون با اسرائیلی ها انجام داده است. تمرکز چنین پتانسیلی زمینه را برای برخی رسانه های جهانی فراهم کرد تا در شب حمله به اهداف ایرانی، آغاز تهاجم همه جانبه امریکا و اسرائیل به ایران را اعلام کنند. این البته، غیر ممکن بود، به هر حال، پیاده نظام کافی وجود نداشت، اما شکی نیست که اگر تهران تلاش می کرد تا پاسخ دهد، با موج دوم حملات بسیار قدرتمندتر مواجه می شد. اما ایران تسلیم چنین تحریکی نشد. پارسی ها از قدیم می دانستند که غذای انتقام را باید سرد سرو کنند و می دانند چگونه این کار را انجام دهند. آنها منتظر خواهند ماند تا مهمانان خارج از کشور منطقه آبی را ترک کنند و سپس، همه چیز از نو شروع می شود و هیچ آرامشی برای اسرائیل برای نشان دادن قدرت وجود نخواهد داشت.

اثربخشی حملات علیه تاسیسات نظامی ایران بسیار مشکوک است. در حقیقت، به نظر می رسد، یک انبار مهمات در اصفهان آسیب جدی دیده، در حالی که بزرگترین کارخانه تولید پهپاد واقع در این شهر عملا آسیب ندیده است. پدافند آن کاملا قوی بود و افزون بر آن، این موشک ها، موشک های جدی نبودند، بلکه فقط پهپادهای کم پرواز با بار رزمی کوچک بودند که برای تشویق ایرانی ها برای آغاز یک حمله کوبنده تر بعدی طراحی شده بودند. از آنجایی که این اتفاق نیفتاد، می توان نتیجه گرفت که ارتش ایران برای چنین سناریویی آماده بود.

لازم نیست تصور کنیم که به دلیل این حمله، ایران برنامه های دفاعی خود را متوقف می کند یا مسیر انتخابی خود را تغییر می دهد. بلکه برعکس، این کشور تنها نیت خود را تقویت می کند و متوجه می شود که تنها نخواهد ماند. برای بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، این اقدام تقریبا بی پرواست. مشکل ایران به این شکل قابل حل نیست، اما اگر عرضه محصولات مورد نیاز روسیه از آنجا بدون دستیابی به چیز دیگری واقعا آسیب ببیند، نتانیاهو فقط فرصت ارتباط محرمانه با مسکو را از دست خواهد داد. تمایل امریکا در این شرایط، برای شستن دست ها و مقصر دانستن همه چیز به گردن نخست وزیر اسرائیل، نمونه بارز این است که چگونه امریکا می تواند، برای اسرائیل مفید باشد.

منبع: ای نیوز (روسیه) / تحریریه دیپلماسی ایرانی