محققان در تلاش برای رسیدن به پاسخ این سوال که پیاده‌روی در طبیعت چه تاثیری بر سطح استرس دارد، آزمایش جدیدی ابداع کردند. همه ما می‌دانیم که یک پیاده‌روی خوب و طولانی در طبیعت می‌تواند آرامش‌بخش باشد، اما یک مطالعه جدید که توسط محققان موسسه «توسعه انسانی» مرکز تحقیقاتی «ماکس پلانک» انجان شده است، شواهدی را ارائه می‌دهد که نشان می‌دهد دقیقا چگونه یک ساعت پیاده‌روی در جنگل باعث کاهش استرس می‌شود - درحقیقت کاهش فعالیت نواحی از مغز می‌شود که مسئول پردازش حالت عصبی است. برای چندین دهه، محققان تعداد بی‌شماری از تفاوت‌های بهداشت روانی را بین افرادی که در محیط‌های روستایی و شهری زندگی می‌کنند، گزارش کرده‌اند. واضح است که گذراندن وقت در طبیعت می‌تواند از نظر روانی مفید باشد. اما چندین سوال پیرامون ارتباط بین طبیعت و آرامش روانی بی‌پاسخ مانده است. «سونجا سودیماک» نویسنده اصلی مطالعه جدید مذکور گفت: «مشخص نیست آیا محیط‌های شهری واقعا استرس بیشتری تولید می‌کنند یا محیط‌های طبیعی قادر هستند استرس را کاهش دهند؟»
محققان برای پاسخ به این سوال یک آزمایش منحصربه‌فرد ابداع کردند. حدود 60 داوطلب برای این مطالعه انتخاب شدند و در ابتدا تحت یک اسکن MRI قرار گرفتند تا میزان فعالیت ناحیه «آمیگدال» مغز در حالت عادی اندازه‌گیری شده و درنهایت با نتایج آزمایشات مختلف سنجیده شود.
پس از آن هر فرد به صورت تصادفی به یک پیاده‌روی شهری 60 دقیقه‌ای یا یک پیاده‌روی 60 دقیقه‌ای در جنگل رفت. مسیر شهری در امتداد یک خیابان شلوغ در برلین بود، درحالیکه مسیر طبیعت از میان یک مسیر جنگلی سرسبز در اطراف شهر عبور می‌کرد. پس از اتمام پیاده‌روی یک ساعته شرکت‌کنندگان مجددا به آزمایشگاه بازگشتند تا مجددا MRI تکرار شود و میزان کاهش استرس سنجیده شود. محققان هیچ تغییری در میزان فعالیت سطح آمیگدال مغز کسانی که در مسیر شهری قدم زدند، مشاهده نکردند. این درحالی است که فعالیت این بخش از مغز در کسانی که در طبیعت پیاده‌روی کردند، به شدت کاهش یافت. این بدان معناست که قرار گرفتن در شهر لزوما استرس‌های فرد را افزایش نمی‌دهد اما از سوی دیگر، سپری کردن زمان در طبیعت فعالیت‌های عصبی مغز را کاهش داد که با کاهش استرس همراه است.
یافته‌های جدید به طور جالبی تائید کننده نتیجه تحقیقات قبلی است که نشان می‌هد سلامت مغز می‌تواند با نزدیکی فرد به مناطق سرسبز مرتبط باشد. بنابراین مشخص شد ساکنین شهرها که نزدیک‌تر به جنگل‌ها هستند، دارای ساختار فیزیولوژیکی آمیگدال سالم‌تری در مقایسه با سایرین هستند - آن دسته افرادی که به فضاهای سبز و طبیعت دسترسی ندارند.
این تحقیق نشان می‌دهد برنامه‌ریزان شهری باید فضاهای سبز را در طراحی شهر بگنجانند تا سلامت روان شهروندان را تامین کنند.