حالا دیگر اغلب کاربران شبکه‌های اجتماعی خاصه توییتر می‌دانند ایلان ماسک، ۴۴ میلیارد دلار نقد داده و توییتر، این پلتفرم اجتماعی را صاحب شده است. اما پرسشی که این روزها میان کاربران این شبکه اجتماعی رایج است، صحبت درباره چرایی این خرید است؛ چرا ایلان ماسک باید این میزان پول نقد بدهد و شبکه اجتماعی توییتر را با بیش از ۲۱۶ میلیون نفر کاربر بخرد؟ چرا ثروتمندترین مرد جهان باید بیش از 5/12 میلیارد دلار وام بگیرد تا صاحب توییتر شود؟ یا چرا صاحب شرکت خودروهای برقی تسلا باید بیش از ۱۶ میلیارد دلار از سهام خود را در این شرکت واگذار کند و پلتفرمی را که کسی دیگر راه انداخته، بخرد؟ علت اقدام ایلان ماسک برای خرید توییتر چندان واضح و روشن نیست. افراد آشنا به خلقیات و روحیات ماسک بر اساس اظهارات گذشته این شخصیت، پیش‌بینی و تحلیل می‌‌کنند که ماسک با خرید پلتفرم اجتماعی توییتر، دو هدف عمده را دنبال می‌‌‌کند؛ یکی بیرون‌انداختن کاربران با هویت‌های جعلی و ربات‌ها و در عوض اعتبار‌دادن به کاربران حقیقی و دومی گسترش‌دادن ظرفیت آزادی بیان پلتفرمی مثل توییتر. ماسک پیش از خرید توییتر و زمانی که تنها ۹ درصد سهام این شبکه اجتماعی را صاحب بود، درباره تأیید هویت کاربران و استفاده از ظرفیت آزادی بیان توییتر حرف زده و از باید و نبایدهایی که دوست دارد در این شبکه اجتماعی اجرائی شود، گفته بود. یکی از دلایلی که ماسک دنبال تأیید هویت کاربران در توییتر و بیرون‌انداختن ترول‌ها، ربات‌ها و حساب‌های جعلی است، زخمی است که او از این جبهه خورده است. حساب کاربری ایلان ماسک در سال ۲۰۲۰ در کنار حساب کاربری اوباما و برخی دیگر از چهره‌‌ها هک شد. این اتفاق در حالی رخ داد که هم حساب کاربری ماسک و هم حساب کاربری اوباما تیک آبی داشت و تأیید هویت شده بود. بررسی‌ها درباره این اتفاق نشان داد کلاهبرداران دیجیتالی دنبال آن بوده‌اند از ماسک و اوباما باج رمزارزی بگیرند و در عوض حساب‌ها را پس بدهند. کارشناسان حوزه دیجیتال و پلتفرم‌های اجتماعی می‌گویند توییتر بیش از ۲۱۶ میلیون کاربر از میان روزنامه‌نگاران، سیاست‌مداران، چهر‌ه‌های فرهنگی، مردم عادی و البته ربات‌ها و هویت‌های جعلی و ترول‌ها دارد. آنها از سوی دیگر می‌دانند تأیید هویت این تعداد کاربر کار آسان و ساده‌ای نیست. پرسشی که برای تحلیلگران و کارشناسان شبکه پیش آمده این است که ماسک چگونه می‌خواهد ایده‌اش را اجرائی کند؟
درحال‌حاضر گرفتن تیک آبی به منزله تأیید هویت در توییتر، ایجاد ارتباط میان آدرس ایمیل شخصی با وب‌سایت‌های رسانه‌ای و پرکردن فرم مشخصات شخصی در این شبکه اجتماعی است. اما وقتی پای تأیید هویت همه کاربران پیش می‌آید، پیشنهادهایی مثل تأیید هویت از طریق کارت اعتباری بانکی یا آدرس محل سکونت مطرح می‌شود. کارشناسان بلافاصله پس از مطرح‌کردن این پیشنهادها، از دو چالش اساسی پیش‌روی این راهکار نام می‌‌برند؛ راهکار اول نحوه دسترسی به اطلاعات صحیح شخص است و دومی که بسیار مهم‌تر است، حفظ حریم خصوصی اوست. از اینها گذشته مثلا داشتن کارت اعتباری شرط سنی دارد. در واقع همه کاربران توییتر صاحب کارت اعتباری بانکی نیستند؛ چون سنشان سن قانونی نیست. به این ترتیب توییتر تعدادی از کاربرانش را از دست خواهد داد. از سوی دیگر افراد تمایل ندارند کسی به اطلاعات بانکی و خصوصی آنها دسترسی داشته باشد. زمانی این راهکار جواب می‌دهد که کاربران به این شبکه اجتماعی اعتماد داشته باشند که البته بعید است. این کاربران از خودشان می‌پرسند چطور توییتر به اعتمادشان وفادار و متعهد می‌ماند؟ چطور زیر فشار دولت‌ها کمر خم نمی‌کند و اطلاعات مالی و شخصی‌شان را در اختیار نهادهای اطلاعاتی نمی‌‌گذارد؟ نکند توییتر با دولت‌‌های سرکوبگر همکاری کند؟ و... کشوری مثل روسیه را در نظر بگیرید که دولت آن با آزادی بیان چندان رابطه خوبی ندارد و با کوچک‌ترین انتقاد دست به احضار و بازداشت فرد منتقد می‌زند.
یکی از دلایلی که افراد در این کشورها با هویت‌های جعلی وارد شبکه‌های اجتماعی می‌شوند، همین رفتار دولت‌هاست. مسئله حفظ حریم خصوصی در فرایند تأیید هویت حساب کاربری موضوع بسیار مهم برای گروه‌‌های فعال حقوق‌بشری است و آنها به‌سادگی از کنار ماجرا عبور نمی‌کنند. به استناد این دلایل است که کارشناسان و تحلیلگران می‌گویند «خریدن شبکه اجتماعی توییتر ساده‌ترین کاری بوده که ایلان ماسک انجام داده است اما ترمیم، تغییر و تحقق رؤیایی که در سر می‌پروراند، بخش سخت و پیچیده ماجراست». ایلان ماسک موفق می‌شود؟ منبع: شرق