شوریده‌حال بود و شاعرمسلک. صمیمیت روستایی‌‌ و میمیک چهره‌اش، حرکات بدن و آن لحن عجیبش سر هم از او کارکتری ساخته بود متمایز و حتا اغراق‌شده. 

 حسین پناهی اما به شکل غم‌انگیزی خودش بود. شعر می‌نوشت، بازی می‌کرد، و از هیچ فرصتی برای ساختن و پرداختن نمی‌گذشت. ما او را با نقش‌آفرینی‌ها و دکلمه‌هایش به یاد می‌‍‌آوریم. او که در چنین روزی از مرداد  ۱۳۸۳ با مرگی مشکوک از دنیا رفت، اما روز به روز به طرفداران و دوستدارانش افزوده شد. این ویدیو به یاد اوست..